Όταν η Ψυχή αμελεί, το Άγιο Πνεύμα Υποχωρεί…( Γεροντικό )

«Νομίζω ότι, αν ο άνθρωπος δεν φυλάξει καλά την καρδιά του, όλα όσα άκουσε τα ξεχνά και πέφτει σε αμέλεια, και έτσι ο εχθρός βρίσκει τόπο μέσα του και τον ρίχνει κάτω.

Ένα λυχνάρι που τακτοποιήθηκε και φέγγει, αν αμελήσουν να του βάλουν λάδι, σιγά σιγά σβήνει, και πλέον υπερισχύει το σκοτάδι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καμιά φορά συμβαίνει να το πλησιάζει και ένα ποντίκι θέλοντας να φάει το φυτίλι.

Και πρίν τελειώσει το λάδι και σβήσει, δεν μπορεί. Αν όμως δει ότι όχι μόνο φλόγα δεν έχει, αλλά είναι πλέον και κρύο, τότε θέλοντας να τραβήξει το φυτίλι ρίχνει κάτω και το λυχνάρι. Και αν αυτό είναι πήλινο, γίνεται κομμάτια.

Αν όμως τύχει να είναι χάλκινο, ο νοικοκύρης το τακτοποιεί από την αρχή.

Έτσι όταν η ψυχή αμελεί, το άγιο Πνεύμα υποχωρεί σιγά σιγά, ώσπου σβήνει εντελώς η θερμότητά της.

Και στη συνέχεια ο εχθρός, αφού καταφάει την προθυμία της ψυχής, καταστρέφει και το σώμα με την αμαρτία.

Αν όμως ο άνθρωπος έχει καλή προαίρεση απέναντι στον Θεό και απλώς παρασύρθηκε στην αμέλεια, ο Θεός, που είναι σπλαχνικός, βάζει μέσα του τον φόβο του και τη μνήμη των τιμωριών και τον κάνει να επαγρυπνεί και να φρουρεί από εκεί και πέρα τον εαυτό του με πολλή ασφάλεια, ως την ώρα που θα τον επισκεφτεί ο Κύριος».

Αββάς Ορσίσιος
Από το Γεροντικό.

Ο Χριστιανός όταν βαπτιστεί βάζει μέσα του την θείαν χάριν. ( Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης )

Ο Χριστιανός όταν βαπτιστεί βάζει μέσα του την θείαν χάριν, βάζει μέσα του τον Χριστόν, όμως με τήν αμαρτίαν, τον διώχνει πάλιν έξω.

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης

Θά έρθη έποχή πού δέν θά έχουμε ούτε άντίδωρο ούτε αγιασμό να πάρουμε. ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε καί πόσο πρέπει αυτές τίς μέρες να τίς εκτιμούμε καί να τις σεβώμαστε! Πρέπει να σκεφτώμαστε, τό βράδυ πού πηγαίνουμε να κοιμηθούμε: «Θά τήν ξαναβρούμε αυτή τή ζεστασιά, αύτό τό ζεστό φαγητό πού τρώμε; Θά ξαναβρούμε αύτά τά καλά πού έχουμε, αυτή τήν ήσυχία;». Δέν ξέρουμε τί ξημερώνει- αύτά έρχονται έν ριπή οφθαλμού. Γι’ αύτό αύτές τίς μέρες πρέπει να τίς έκτιμούμε καί να τίς σεβώμαστε.

Λέω, οί Σέρβοι μέ τόση πίστη καί εύλάβεια, τέτοιο μαρτύριο! Άλλα πάλι, λέω, καί στήν Ιερουσαλήμ στη Μονή Χοζεβά, ήταν χιλιάδες οί Πατέρες πού σφαγιάσθηκαν μέσα στο σπήλαιο- οί Χοζεβίτες δέν ήταν άγιοι Πατέρες; Όταν πήγαμε εκεί στο σπήλαιο, βάλαμε χώμα μέσα στο μαντήλι καί μάτωσε τό μαντήλι- ευωδίαζε τό χώμα, ένδειξη μαρτυρίου. Τό ίδιο καί στον Άγιο Θεοδόσιο καί στά ρωσικά Μοναστήρια παντού αίματα. Πήγαμε καί στο χωριό τών Ποιμένων καί λέμε, κάτι εύωδιάζει- έβγαινε άρρητος ευωδία. Καί στον άγιο Μηνά στή Χίο σφαγιάσθηκαν δεκατέσσερις χιλιάδες τήν ήμέρα τού Πάσχα. Τι μαρτύριο ήταν αύτό, δεκατέσσερις χιλιάδες! Γιατί έπέτρεψε ό Θεός καί τούς άποκεφάλισαν; Δέν ήταν εκείνοι άγιοι Πατέρες; Σύμφωνα μέ τήν πίστη μας, θά δώση καί σ’ εμάς ό Θεός. Ή Χάρις τού Θεού θά μάς σκεπάση. Να λέμε τούς Χαιρετισμούς- «τείχος εί τών παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε», καί τί θά κάνη ό Θεός δέν ξέρουμε.

Λέω, πώς πρέπει να είμαστε καί στο θέμα τής προσευχής! Όταν έκκλησιαζώμαστε, να είμαστε πολυόμματα Χερουβείμ. Εκεί πού στεκόμαστε, εκεί να μένουμε, εκτός έάν ύπάρχη σωματική άνάγκη. Τί μεγάλη ευλογία είναι να έχουμε κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Πολύ μεγάλη ευλογία είναι αύτή. Θά έρθη καιρός, πού δέν θά βρίσκουμε ένα άντιδωράκι τόσο δα μικρό καί θά λέμε: «Πού είσαι, άντιδωράκι μου, να σέ φάω, πού σέ είχα κάθε μέρα, σέ έπαιρνα καί σέ
έτρωγα μέ τίς χούφτες!». Θά έρθη έποχή πού δέν θά έχουμε ούτε άντίδωρο ούτε αγιασμό να πάρουμε. Τώρα είναι μιά μεγάλη ευλογία τής Παναγίας μας να έχουμε κάθε μέρα Θεία Λειτουργία. Ξέρετε πόσο μάς φρουρεί; Μάς έλεγε ένας Γέροντας παλαιότερα ότι, όταν μια αδελφή έχη επάνω της ένα Τετραευάγγελο, φυλάει σαράντα γειτονιές.

Σκεφτήτε τώρα να γίνεται κάθε μέρα μία Θυσία του Χριστού, πόση ευλογία έχουμε! Αυτό είναι άφάνταστο, να κατεβαίνουν κάθε μέρα μύριες μυριάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, τά πολυόμματα Χερουβείμ, τά έξαπτέρυγα Σεραφείμ, να μάς περικυκλώνουν καί να γίνεται ή Θεία Μυσταγωγία. Περισσότεροι είναι οί άγιοι Άγγελοι άπό την άναπνοή μας πού βγαίνει. Σκεφθήτε τί μεγάλο πράγμα είναι να είναι γεμάτη ή έκκλησία άπό αγίους Αγγέλους! Δέν ξέρω, έγώ έτσι τό νοιώθω, έτσι τό βλέπω και έτσι σάς τό λέω. Πολλές φορές σκέφτομαι, τί μεγάλη δωρεά του Θεού είναι αυτό, και ξενυχτώ, δέν μέ πιάνει ό ύπνος. Κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Να μνημονεύουμε τά ονόματα όλων αύτών των άνθρώπων! Ή κάθε ψυχούλα πού είναι τόσο πονεμένη και διψασμένη θέλει μιά βοήθεια και μιά ένίσχυση, έκτος άπό τούς κεκοιμημένους πού είναι μέσα στήν Κόλαση καί άλλος είναι μέσα στο πυρ καί άλλος στο βρυγμό των όδόντων, πού καί αύτοί έχουν ανάγκη να μνημονευθούν.

Εις δόξαν Θεού σάς λέω, ότι στον κόσμο πού ήμουν καί εργαζόμουν εννιά καί δέκα ώρες την ήμέρα, σηκωνόμουν στις τρεις ή ώρα καί πήγαινα στήν έκκλησία, στήν άλλη άκρη, μέ βροχές καί χιονοθύελλες.
Θυμάμαι στήν Κατοχή μιά μέρα μέ σταμάτησε ένας Γερμανός καί μου είπε «άλτ»- πήγε να μέ σκοτώση. Κάνω τό σταυρό μου τρεις φορές καί του λέω: «πηγαίνω στήν εκκλησία». Μόλις μέ είδε να κάνω τό σταυρό μου, μ’ άφησε

Από το βιβλίο της γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου-''Λόγια Καρδιάς.

Ο δαιμονισμένος ελευθερώθηκε τελείως…

Την ίδια εποχή, ένας νέος, παιδί κάποιου πλουσίου από το Μεσολόγγι, εδαιμονίζετο.

Τον έφεραν οι γονείς του στην Θεοτόκο να γιατρευθή και έπειτα να παραμείνη στο Μοναστήρι ως καλόγηρος.

Ο δαιμονισμένος είχε φοβερό δαιμόνιο.

Με το στόμα του πάσχοντος ωμιλούσε ο σατανάς. Πολλάκις εφανέρωνε εις τους παρόντας όσα ήσαν μακρυνά και απόντα.

Μη γνωρίζοντες τι να πράξουν, απεφάσισαν οι πατέρες της Μονής να ερωτήσουν και να συμβουλευθούν σχετικά τον σοφώτατον Αναστάσιον Γόρδιον. Έστειλαν λοιπόν εις τον Γόρδιον ένα συγγενή του πάσχοντος, δια να ερωτήση.

Ο σοφός εκείνος διδάσκαλος του αποκρίθηκε Ευαγγελικώς:

– «Τούτο το γένος ουκ Εκπορεύεται, ειμή εν Προσευχή και Νηστεία».

Πρίν να επιστρέψη ο απεσταλμένος εις την Μονήν, εβγήκε ο δαιμονιζόμενος από το κελλί των ασθενών και έλεγε εις τους Πατέρες.

– Ο άνθρωπος τον οποίον εστείλατε να ερωτήση δι’ εμένα έρχεται και είναι κάτω εις τον ποταμόν. Πηγαίνετε να τον ρωτήσετε.

Πράγματι, σε μιαν ώρα ήλθε και ο απεσταλμένος.

Τότε, οι Πατέρες ενήργησαν σύμφωνα με την απόκρισι του διδασκάλου, ή μάλλον του Ευαγγελίου. Και πρώτον μεν υπέβαλαν τον πάσχοντα εις την παθοκτόνον και δαιμονοκτόνον νηστείαν.

Του έδιδαν κάθε τρείς ημέρες ολίγο ψωμί και νερό και τίποτε άλλο, έως ότου αδυνάτισε πολύ το σώμα του.

Έπειτα τον συμβούλευσαν όταν αισθάνεται να τον καταλαμβάνη η ασθένεια, να προσεύχεται εις τον Ιησούν, και εις την Θεοτόκον.

Με αδίστακτη δε καρδιά και πίστι, έκαναν και αυτοί παρακλήσεις υπέρ αυτού.

Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό, με την βοήθεια της Υπεραγιας Θεοτόκου, ελευθερώθηκε τελείως από το δαιμόνιον και έγινε ένας φρονιμώτατος και λογικώτατος άνθρωπος.

O Θεός απαντάει: «Υπομονή όπως εγώ συγχωρώ, έτσι και εσύ θα σηκώνεις ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Οι Πατέρες όταν σκέφτονταν την ευσπλαχνία του Θεού, δεν μπορούσαν να την αντέξουν και έχαναν τις αισθήσεις τους. Τόσο δεν αντέχεται η Χάρις του Θεού! Τι αγαθός, τι καλός είναι ο Θεός! Ο Θεός μακροθυμεί, μακροθυμεί, μακροθυμεί! Αν μπορούσε η διάνοια μας να συλλάβει το άπειρο έλεος του Θεού, τα μάτια μας μέρα – νύχτα δεν θα στέρευαν από δάκρυα. 

Η γη φωνάζει: «Δεν μπορώ να σηκώσω άλλο την αμαρτία, δεν μπορώ να σηκώσω άλλο τους ανθρώπους», κι ο Θεός απαντάει: «Υπομονή όπως εγώ συγχωρώ, έτσι και εσύ θα σηκώνεις».

Λόγια Καρδιάς.
Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

Ο Χριστός θέλει να Τον φωνάζουμε και να Τον ζητάμε ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Ήταν μία κοπέλα, μου τηλεφώνησε προχθές και μου λέει ότι πέρσι ήταν κατάκοιτη.
Ούτε από δω γυρνούσε ούτε από κει, είχε πάθει εγκεφαλικό. Αλλά την ευχούλα δεν την άφηνε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», στο κεφάλι δεν είχε πάθει τίποτε.
Και λοιπόν μετά παρουσιάστηκε η Παναγία τόσο λαμπρή, τόσο όμορφη, τόσο ωραία, πού ήταν ένα ανάστημα που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς και πίσω της ήταν τάγμα αγγέλων.
Είχε μία σκέπη και σκέπαζε όλο τον κόσμο και της λέει:
-Τι θέλεις να σου κάνω;
Λέει:
-Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό και από το άλλο γιατί είμαι παράλυτη. Η πλάτη μου κουράστηκε και να σωθώ, τη σωτηρία μου θέλω.
-Αυτά θα στα δώσω, αλλά όμως αυτό που θα σου πω να κάνεις να με φωνάζεις, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε. Λοιπόν, της Παναγία μας να της λέμε λογάκια, να της λέμε το ένα, το άλλο.
Θέλω να φωνάζεις της λέει.Αυτά θα σ’ τα κάνω.
Πλημμύρισε το δωμάτιο όλο άρωμα και τέτοιο φως μέσα στο σπίτι της, πού έλαμπε το προσωπάκι της, τόσο πολύ χάρη είχε και κατόπιν άρχισε και σηκωνότανε από το ένα πλευρό, από το άλλο και γύριζε από το ένα μέρος και το άλλο.
Γι’ αυτό ό Χριστός μας θέλει να Τον φωνάζουμε, θέλει να Τον ζητάμε. Είναι εραστής μας.Ο Χριστός θέλει όλη την αγάπη μας να την δώσουμε σ’ Εκείνον και ύστερα Αυτός τα οικονομάει όλα….
Γερόντισσα Μακρίνα