Λέγεται ότι κάποτε ο Βασιλεύς ενός Κράτους κυρίεψε χώρες και πόλεις πλούσιες. Υπέταξε λαούς, εκέρδισε λάφυρα κ.λ.π.
Μια ημέρα λοιπόν ηθέλησε να επιθεωρήση μερικούς στρατηγούς που είχε συλλάβει αιχμαλώτους.
Εκείνοι σαν τον είδαν , μ’ όλη την μεγαλοπρέπεια και τον θρίαμβο του, δια να καλλιτερεύσουν ίσως την θέσιν των, ήρχισαν δι’ επαίνων και κολακειών να του ομιλούν. Μερικοί μάλιστα γονάτισαν και τον προσκυνούσαν.
Αλλ’ ο νικητής βασιλεύς δεν έδωσε καμμία σημασία. Το διαπεραστικό και αυστηρό του βλέμμα εστράφη εις τα ξίφη που έφερον ακόμη οι αιχμάλωτοι εις το πλευρό των.
Δεν ήσαν νικημένοι; Αι! λοιπόν με ποιο δικαίωμα φέρουν ακόμη το ξίφος των που συμβολίζει την εξουσίαν;
Δι’ αυτό σε αυστηρόν ύφος τους λέει ο βασιλεύς.
«Κύριοι, θέλω τα ξίφη σας και όχι τους επαίνους σας. Δώστε μου τα ξίφη σας.»
Αυτό λοιπόν που είπε ο βασιλεύς, λέγει και ο Βασιλεύς των Ουρανών Χριστός εις όλους τους ψευδοχριστιανούς.
Κύριοι:«θέλω τα ξίφη σας, δηλαδή τις αμαρτίες σας και όχι το θαυμασμό σας και επαίνους σας.»
Και πράγματι πολλοί πηγαίνωμεν εις την Εκκλησίαν, ίνα δοξάσωμεν και επαινέσωμεν τον Χριστόν, και καλώς κάμνομεν. Αλλά πως πηγαίνωμεν. Μήπως με τα ξίφη μας; Δηλαδή με τας αμαρτίες μας;
Αγαπητοί:
Εάν έχωμεν πίστιν, εάν παραδεχόμεθα ότι ο Χριστός κάμνει θαύματα ακόμη, ότι δύναται δηλαδή να αλλάξη το είναι μας, ας θελήσωμεν να καταθέσουμεν τα όπλα. Με άλλα λόγια ας μετανοήσωμεν, ας εξομολογηθώμεν , ας αλλάξωμεν ριζικά ζωή.
Διότι μόνον τότε ο Χριστός θα μας αναγνωρίση δικούς Του, και θα μας δώση την χάριν Του και την ευλογία Του. Άλλως ας το μάθωμεν, ας το εννοήσωμεν, είμεθα προς τον Ιησούν ξένοι. Δεν μας ωφελούν τα χειροκροτήματα, αι εορταί, οι έπαινοι.
Μια ημέρα λοιπόν ηθέλησε να επιθεωρήση μερικούς στρατηγούς που είχε συλλάβει αιχμαλώτους.
Εκείνοι σαν τον είδαν , μ’ όλη την μεγαλοπρέπεια και τον θρίαμβο του, δια να καλλιτερεύσουν ίσως την θέσιν των, ήρχισαν δι’ επαίνων και κολακειών να του ομιλούν. Μερικοί μάλιστα γονάτισαν και τον προσκυνούσαν.
Αλλ’ ο νικητής βασιλεύς δεν έδωσε καμμία σημασία. Το διαπεραστικό και αυστηρό του βλέμμα εστράφη εις τα ξίφη που έφερον ακόμη οι αιχμάλωτοι εις το πλευρό των.
Δεν ήσαν νικημένοι; Αι! λοιπόν με ποιο δικαίωμα φέρουν ακόμη το ξίφος των που συμβολίζει την εξουσίαν;
Δι’ αυτό σε αυστηρόν ύφος τους λέει ο βασιλεύς.
«Κύριοι, θέλω τα ξίφη σας και όχι τους επαίνους σας. Δώστε μου τα ξίφη σας.»
Αυτό λοιπόν που είπε ο βασιλεύς, λέγει και ο Βασιλεύς των Ουρανών Χριστός εις όλους τους ψευδοχριστιανούς.
Κύριοι:«θέλω τα ξίφη σας, δηλαδή τις αμαρτίες σας και όχι το θαυμασμό σας και επαίνους σας.»
Και πράγματι πολλοί πηγαίνωμεν εις την Εκκλησίαν, ίνα δοξάσωμεν και επαινέσωμεν τον Χριστόν, και καλώς κάμνομεν. Αλλά πως πηγαίνωμεν. Μήπως με τα ξίφη μας; Δηλαδή με τας αμαρτίες μας;
Αγαπητοί:
Εάν έχωμεν πίστιν, εάν παραδεχόμεθα ότι ο Χριστός κάμνει θαύματα ακόμη, ότι δύναται δηλαδή να αλλάξη το είναι μας, ας θελήσωμεν να καταθέσουμεν τα όπλα. Με άλλα λόγια ας μετανοήσωμεν, ας εξομολογηθώμεν , ας αλλάξωμεν ριζικά ζωή.
Διότι μόνον τότε ο Χριστός θα μας αναγνωρίση δικούς Του, και θα μας δώση την χάριν Του και την ευλογία Του. Άλλως ας το μάθωμεν, ας το εννοήσωμεν, είμεθα προς τον Ιησούν ξένοι. Δεν μας ωφελούν τα χειροκροτήματα, αι εορταί, οι έπαινοι.
Δημήτριος Παναγόπουλος
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ»
